Πού πήγε η μέρα η δίκοπη πού είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή πού νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός ;
Στην πέτρα τής υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι ειν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σάν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα πού του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά
τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου καί τής μοίρας,
μόνο στη μνήμη απόμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου